ความเป็นมาของเจว็ด

คติความเชื่อเกี่ยวกับเจว็ดหรือภาพเทพารักษ์เช่นนี้ คงมีขึ้นอย่างช้านานตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย 

เนื่องจากหลักฐานคำให้การขุนหลวงหาวัด

ได้ระบุว่า“ย่านป่าโทน มีร้านขายทับ โทน เรไร ปี่แก้ว จ้องหน่อง ...ศาลพระภูมิ 

เจว็ดเขียนเทวรูป เสื่อลำแพน...และความนิยมในการตั้งศาลพระภูมิที่มีเจว็ดอยู่ภายใน 

ก็ยังคงสืบต่อมายังสมัยรัตนโกสินทร์ด้วย รูปแบบของเจว็ดในบางแห่งอาจมีความแตกต่างกันอยู่บ้าง  

ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับสถานที่ตั้งเป็นสำคัญว่าอยู่ในสถานที่ใด 

เช่น หอแก้วศาลพระภูมิในพระบรมมหาราชวัง ซึ่งเป็นอาคารทรงไทยประเพณี 

ลักษณะของอาคารเช่นนี้ เป็นส่วนหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงระดับความสำคัญของศาลพระภูมิประจำพระบรมมหาราชวัง 

ภายหอแก้วมีเจว็ดทั้งหมด5แผ่น เขียนภาพพระอินทร์และภาพท้าวจตุโลกบาล 

การเขียนภาพในลักษณะเช่นนี้บนเจว็ดดูจะแตกต่างจากเจว็ดทั่วๆ ไป

อาจเป็นไปได้ว่าพระบรมมหาราชวังเป็นสถานที่ที่มีความสำคัญสูงสุด 

จึงต้องอาศัยเทพชั้นสูงคอยปกป้องคุ้มครองซึ่งต่างจากสถานที่อื่นๆ  

ที่มีความสำคัญน้อยกว่าจึงอาศัยเพียงเทพชั้นรองหรือเทพารักษ์ก็คงจะเพียงพอ หรืออีกนัยหนึ่งก็ชวนให้คิดว่ามีความสัมพันธ์

เชื่อมโยงกับราชธานีแห่งนี้ซึ่งมีนามว่ากรุงรัตนโกสินทร์ อันแปลว่าเมืองแก้วแห่งพระอินทร์